บางทีก็เคยสงสัยว่าการเรียนในไทย กับการเรียนในต่างประเทศ ทำไมถึงทำให้ผลิตคนออกมาได้ต่างกัน
เวลาเราได้ไปเรียนในต่างประเทศจะได้สัมผัสกับสภาพแวดล้อมโดยรอบได้เห็นได้รู้สภาพสังคม เรื่องราวต่างๆ ในฐานะเป็นผู้อยู่อาศัย บางทีไปเที่ยวก็อาจจะพบได้บ้าง แต่เวลาไปเที่ยวเราอาจไม่ได้มีระยะเวลามากพอที่จะรู้จักคุ้นเคยกับผู้คนจนเห็นลักษณะนิสัยหรือทำให้เกิดการเลียนแบบพฤติกรรม ความคิดโดยไม่รู้ตัว
เมื่อไปเรียนได้เห็นได้รับรู้อะไรหลายอย่าง ที่ทำให้กลับมาแล้วมองบ้านเมืองไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
มีความรู้สึกเปรียบเทียบอยู่ตลอด นี่ก็เป็นสิ่งที่คนไทยอาจจะหมั่นไส้เราว่าเห็นบ้านเมืองเขาดีแล้วทำไมไม่ไปอยู่บ้านเขาเสียเลย ทั้งที่จริงแล้วความรู้สึกของคนไทยก็คงไม่ได้อยากเห็นบ้านเมืองตัวเองแย่นักหรอก แต่พอไปเห็นสิ่งดีๆมา ทำให้เศร้าใจว่าทำไมเราถึงทำไม่ได้อย่างเขา ไม่เป็นอย่างเขา ถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้ดีขึ้น
บางทีก็ต้องกลับมามองว่า นี่เรามีความเห็นเปรียบเทียบ เห็นมุมที่ไม่ดีของบ้านเมืองเรา และชี้ให้เห็นว่ามีที่ๆต่างออกไป กลายเป็นว่าเราไม่ควรที่จะอยู่ในบ้านเมืองเรานั้นก็แสดงถึงว่าคนไทยมีกรอบในการมองเห็นสิ่งที่เป็นอยู่นี้เป็นสิ่งที่ควรจะเป็นและไม่สามารถที่จะเปลี่ยน หรือไม่ควรจะเปลี่ยนและควรจะยอมรับมันในสภาพนี้รึเปล่า
เวลาได้ไปเรียนในต่างประเทศ มีกลุ่มเพื่อนนักเรียนที่เรียนด้วยกัน ได้คุยกันในเรื่องบ้านเมือง ก็จะได้รับทัศนคติที่ว่าอยากจะทำให้บ้านเมืองเราดีขึ้น บ้านเมืองเราควรมีนู่น มีนี่ เป็นอย่างนั้นอย่างนี้ ควรมีการเปลี่ยนแปลงต่างๆ
เลยรู้สึกไม่แปลกใจเลยว่าทำไมนักเรียนที่ไปเรียนต่างประเทศในสมัยก่อนจะมีส่วนสำคัญในการเปลี่ยนแปลงบ้านเมืองเรามาก
เวลาที่เราอยู่ที่ใดที่หนึ่งนานๆ เราก็มักจะซึมซับอะไรรอบๆข้างเราไปโดยไม่รู้ตัว อย่างวัฒนธรรมไทย หรือพฤติกรรมกลุ่มของคนไทย ทัศนคติอะไรต่างๆอาจจะกลมกลืนกันไปในกลุ่มคนที่เราอยู่ด้วย
บางทีมันก็ยากที่จะยอมรับความคิด ทัศนคติของคนนอกกลุ่ม หรือเห็นว่าสิ่งที่เป็นอยู่ภายนอกกลุ่มของเรานั้นมันดี และเป็นสิ่งที่ควรจะเป็น สิ่งนี้ก็อาจจะเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เราแบ่งพรรคแบ่งพวกและยึดติดกับสิ่งที่คนในกลุ่มคิด และไม่มีใครกล้าที่จะแปลกแยก เพราะจะถูกสังคมรังเกียจ กีดกัน ไม่ยอมรับ
บางทีก็อาจเป็นเรื่องจำเป็นที่เราควรมองออกไปภายนอกและพิจารณาที่จะรับหรือเปลี่ยนแปลงอะไรภายในบ้านเมืองเราบ้างรึเปล่า
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น